Chcę żeby coś po mnie zostało… może w pewnym momencie mnie zabraknie… więc może, chociaż zostanie historia… smutna historia. Ile jest jeszcze we mnie siły? Siły, która pozwala nieść na plecach ciężar życia. Niektórzy przeżyli większe tragedie… ale moją jest życie. To co jedni nazywają darem ja nazywam przekleństwem. Teraz się już boję… boję się siebie… boję się swojej przeszłości i tego co będzie jutro. A może nie będzie jutra?
Pisanie od zawsze było moim nałogiem. Wracam do tego zawsze, bo… sam nie wiem, dlaczego… bo papier przyjmie wszystko?! Bo to mój najlepszy przyjaciel?! Czy masz taki moment, że rano brakuje Ci sił by podnieść się z łóżka? Bo nie wiesz, po co masz wstać? A co jeśli tak jest codziennie? Otwieram oczy; patrzę na telefon, niepotrzebnie- on i tak będzie milczał. To, co niedawno było rzeczywistością teraz jest już marzeniem. Setki myśli, wspomnień przepływają przez moją głowę i rozrywają mnie od środka… DOSYĆ! Chcę krzyczeć! Ale, po co? I tak nikt nie usłyszy…