To nie będzie wesoła historia...

Jak to się stało? Kiedy to się stało? Nawet nie umiem powiedzieć… zakochałem się w Tobie bez pamięci… nie umiem też tego wytłumaczyć…, bo nie byłaby to miłość gdybym umiał… Może słowa nie mają znaczenia… może nie mają mocy…, ale tak, chociaż częściowo mogę opisać, pokazać to, co czuję… Wiesz, gdy idziemy razem ulicą i widzę starszych ludzi…, którzy mimo wieku idą ciągle razem… na pewno nie jedno przeszli… nie raz się pokłócili… może mieli momenty, że chcieli zrezygnować…, ale jednak są razem ze sobą i kochają się… wtedy właśnie patrzę na Ciebie… i z całego serca pragnę żebyś to właśnie była Ty… żeby okazało się, że kiedyś dalej będę z Tobą szedł… dalej szedł przez życie… to właśnie było moje życzenie w sylwestra…

Zbliżają się święta bożego narodzenia… czas radości, pojednania, spotkań z rodziną… A co jeśli komuś zabraknie tych elementów… Co jeśli święta nie mają zbyt wielkiego znaczenia… a jedynie przypominają o rzeczach, o których staram się zapomnieć? Chociaż kiedyś było inaczej… za świątecznym stołem zasiadało tyle osób… widziałem wtedy tą magię… a teraz gdzie się podzialiście?! Czemu już was nie ma?! Kto pozwolił wam odejść!!? Co jeśli ten wieczór nie różni się od niedzielnego obiadu? Tak, tak jest uroczyście, świąteczne potrawy, prezenty… ale święta to ludzie.

Skąd wiem, że Cię Kocham? Bo cały dzień czuję jakbyś była obok w pokoju. Bo gdy budzę się rano to czuję jeszcze na sobie Twój dotyk… czuję Twój oddech na karku… Bo niecierpliwie odliczam sekundy do każdego naszego następnego spotkania, niczym małe dziecko siedzące przy wigilijnym stole, czekające na moment otwarcia prezentów. Bo Kocham patrzeć w Twoje oczy, są jak najpiękniejszy widok… Bo jeden Twój uśmiech wystarczy, aby przegonić chmury. Bo gdy mówisz mi „pa” to już tęsknie… bo cały mój świat zamyka się w Twoich dłoniach. Bo gdy budzę się rano to chce mi się żyć…

Chcę żeby coś po mnie zostało… może w pewnym momencie mnie zabraknie… więc może, chociaż zostanie historia… smutna historia. Ile jest jeszcze we mnie siły? Siły, która pozwala nieść na plecach ciężar życia. Niektórzy przeżyli większe tragedie… ale moją jest życie. To co jedni nazywają darem ja nazywam przekleństwem. Teraz się już boję… boję się siebie… boję się swojej przeszłości i tego co będzie jutro. A może nie będzie jutra?  

Pisanie od zawsze było moim nałogiem. Wracam do tego zawsze, bo… sam nie wiem, dlaczego… bo papier przyjmie wszystko?! Bo to mój najlepszy przyjaciel?! Czy masz taki moment, że rano brakuje Ci sił by podnieść się z łóżka? Bo nie wiesz, po co masz wstać? A co jeśli tak jest codziennie? Otwieram oczy; patrzę na telefon, niepotrzebnie- on i tak będzie milczał. To, co niedawno było rzeczywistością teraz jest już marzeniem. Setki myśli, wspomnień przepływają przez moją głowę i rozrywają mnie od środka… DOSYĆ! Chcę krzyczeć! Ale, po co? I tak nikt nie usłyszy…